การจะเริ่มรักไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะเลิกรักก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ความรักไม่ได้จำกัดเพศ แต่เพศชอบจำกัดความรัก ไม่รู้ว่าใครรักเรา ปัญหาเล็ก ไม่รู้ว่าเรารักใคร ปัญหาใหญ่ แต่ถ้าไม่รู้ทั้งสองเรื่องไม่มีปัญหา ความรักนะเรื่องเล็ก แต่เรื่องเล็กๆเนี่ยเรื่องใหญ่ ไม่ได้อยากจะชอบแอ๊บ แต่แอ๊บเพราะอยากให้ชอบ ผู้ชายมักแยกไม่ออกว่า ผู้หญิงใส่ใจรายละเอียดหรือจู้จี้ เธอรักชั้น เพราะชั้นดีพอ หรือ พอดี?? ไม่ได้อยากมีแฟนใหม่ แค่อยากมีแฟนเพิ่ม ไม่เกี่ยวกับว่าใครเอาเราอยู่ มันเกี่ยวกับว่า เราอยากอยู่กับใครและใครอยากอยู่กับเรา
“ก๊อกๆๆๆๆ” เสียงเคาะประตูที่ดังผ่านแผ่นไม้มาพร้อมๆกับเสียงที่ดูเหมือนกับเป็นคำสั่งว่า “ตื่นนอนได้แล้วจะได้ช่วยกันทำงาน” เด็กน้อยคนหนึ่งตื่นขึ้นมาท่าทางงัวเงียสลึมสลือ มือจับผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงมาพับและตอบรับเสียงปลุกนั้น “อืม…..ตื่นแล้ว ได้ยินแล้ว” “นี่วันหยุดนะเนี่ย” เด็กน้อยบ่นกับตัวเอง “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปถอนหญ้าที่ไร่นะ” พ่อสั่งขณะที่ใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาให้ลูกชาย เด็กน้อยพยักหน้าตอบ และลงมือทานอาหารมื้อแรกของวัน หลังจากทานอาหารเสร็จ เด็กน้อยเดินไปหยิบหมวกและเสื้อแขนยาวมาสวมเพื่อกันแดด แล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านกระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานโบราณสภาพเก่าโทรม บ่งบอกถึงอายุการใช้งานซึ่งมีพ่อเป็นผู้ขี่ ในระหว่างทางเด็กน้อยคุยกับพ่อตลอด เขาป้อนคำถามที่อยากรู้ ซึ่งบางครั้งดูเหมือนกับว่าผู้เป็นพ่อจะพยายามสอดแทรกให้แง่คิดตลอด โดยที่เด็กน้อยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่นานนักก็ถึงไร่ที่เขามีภาระกิจที่จะต้องทำ “ถอนหญ้า” ภาระกิจที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งหญ้าเปรียบเสมือน”ศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่ ” ” เดี๋ยวเจ้าถอนแปลงนี้นะ ” พ่อสั่งพร้อมกับชี้นิวไปที่แปลงผัก เด็กน้อยรับคำและลงมือถอนหญ้าออกจากแปลงผักทีละต้น ทีละต้น จนกระทั่งศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่หายไปจากแปลงผักจนหมดสิ้น ” ไปพักกินน้ำที่ใต้ต้นมะม่วงก่อน….ปะ “เด็กน้อยรับคำพ่อแล้วเดินไปพัก “กลับมาเร็วๆ นะ ยังมีอีกแปลงหนึ่ง ” เสียงพ่อสั่งตามหลังเด็กน้อย หลังจากได้พักกินน้ำพ่อได้ส่งจอบให้เด็กน้อยพร้อมกับพูดว่า” เอ้า…เอาไปถากหญ้า ” เด็กน้อยรับจอบและตรงไปยังแปลงผักเพื่อทำภาระกิจต่อ ดูเหมือนกับว่าเด็กน้อยจะพึงพอใจกับการใช้จอบถากหญ้ามากกว่าการใช้มือถอน เหตุผลก็คือมันทำให้เขาสามารถทำงานได้รวดเร็ว ซึ่งไม่นานนักเขาก็จัดการกับศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่อย่างราบคาบ หลังจากที่ภาระกิจเสร็จสิ้นลงพ่อลูกก็พากันกลับบ้านระหว่างทางเด็กน้อยถาม ” ทำไมไม่ให้ผมใช้จอบตั้งแต่แรกล่ะ ทั้งๆที่ทำงานได้เร็วกว่า” พ่อไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม เก็บซ่อนคำตอบไว้เพียงผู้เดียวผ่านไป […]
ช่างไม้ที่ฉันจ้างมาซ่อมบ้านต่างจังหวัด เพิ่งเสร็จงานอย่างทุลักทุเล ยางรถที่แตก ทำให้เขาเสียเวลางานไปกว่าชั่วโมง เลื่อยไฟฟ้าก็เสีย แล้วนี่รถปิ๊คอัพโกโรโกโส ก็สตาร์ทไม่ติดเสียอีก ฉันจึงต้องขับรถไปส่งเขาที่บ้าน เขานั่งเงียบตลอดทาง เมื่อไปถึงเขาพาฉันไปรู้จักกับสมาชิกในครอบครัว ในระหว่างที่เราเดินผ่านประตูรั้ว เขาหยุดครู่หนึ่งที่ต้นไม้หน้าบ้าน เอามือทั้งสองขึ้นไปเหนี่ยวกิ่งใหญ่ชั่วครู่หนึ่ง เมื่อไปถึงประตูบ้าน สีหน้าของเขาแช่มชื่นเป็นคนละคน เขาสวมกอดลูกชายเล็กๆ ทั้งสอง รวมทั้งหอมแก้มภรรยาหลังจากนั้น เขาก็เดินมาส่งฉันที่รถ เราเดินผ่านต้นไม้ต้นเดิม ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเขาด้วยความอยากรู้ว่า เขายกมือทั้งสองเหนี่ยวกิ่งไม้ตอนขาเข้ามาทำไม อ้อ..นั่นมันต้นไม้ปัญหาของผมเอง เขาตอบ ปัญหาในการทำงานเกิดขึ้นกับผมเสมอๆ แต่ที่แน่ๆ สิ่งหนึ่งก็คือ ปัญหาต่างๆ พวกนี้ไม่ใช่ปัญหาของคนในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือลูกๆ ดังนั้นผมก็เลยแขวนปัญหาทั้งหมดที่มีในแต่ละวันไว้ที่ต้นไม้ต้นนี้ก่อนเข้าบ้าน แล้วผมก็จะเอาปัญหาที่แขวนไว้ออกไปกับผมใหม่ในตอนเช้า เขายิ้ม คุณรู้ไหม? ที่แปลกก็คือ ดูเหมือนปัญหาที่ผมเอาติดตัวกลับไปทำงานในทุกเช้า ไม่เคยมากเท่าตอนเอามาแขวนเลยสักที”
วันนี้คุณคิดได้หรือยัง ว่าจะเลือกดำเนินชีวิต แบบไหน ชายสูงอายุผู้หนึ่งเปิดลิ้นชักตู้ของภรรยา แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งซึ่งห่อด้วยกระดาษฟางออกมา แล้วรำพึงขึ้น เบาๆ ว่า “นี่ไม่ใช่เพียงแค่ อะไรสักอย่างหนึ่ง… หากแต่เป็นชุดชั้นในสตรี” เมื่อเขาแกะกระดาษห่อออก จึงเห็นผ้า ไหมสวย ๆ และฝีมือการตัดเย็บที่ประณีต “เราซื้อเมื่อครั้งไปเที่ยวนิวยอร์กด้วยกัน เป็นครั้งแรกสักแปดปี หรือเก้าปีก่อนกระมัง เธอไม่เคยได้ใช้มันเลย เพราะตั้งใจเก็บไว้สวมประณีตในโอกาสพิเศษ… ซึ่งฉันก็คิดว่าโอกาสนั้นมาถึงแล้ว” เขาเดินเข้าไปใกล้เตียงนอน วางชุดชั้นในนั้นร่วมกับข้าวของอื่น ๆ ที่เขาจะนำไปที่ สุสาน .. ใช่แล้ว… ภรรยาของเขาเพิ่งจากไป แล้วชายสูงอายุผู้นั้นก็หันหน้ามาที่ผมพร้อมกับพูดว่า “โปรดอย่า เก็บสิ่งใดๆ ไว้ใช้ในโอกาสพิเศษ ขอให้ถือว่าทุกๆ วัน ที่กำลังผ่านไปเป็นวันที่มีความหมาย” ผมกำลังนึกถึงคำพูดของเขา คำพูดที่ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของผม ทุกวันนี้ผมอ่านหนังสือมากขึ้น พยายามเลิกวุ่นวายกับเรื่องความเป็นระเบียบเรียบร้อย ผมนั่งลงตรงระเบียง และชื่นชมทิวทัศน์ โดยไม่ ใส่ใจกับวัชพืชในสวนเนี๊ยบ ใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับครอบครัว เพื่อนฝูง และทำงานให้น้อยลง ผมเพิ่งมาเข้าใจว่า ชีวิตนั้นเป็นผลพวงมาจากประสบการณ์ที่เราควรจะแสวงหาความเพลิดเพลิน มิใช่เพียงแค่การดำรงชีพไปวัน ๆ ผมจึงเลิก เก็บสิ่งหนึ่งสิ่งใดไว้ นึกจะใช้อะไรก็หยิบออกมาใช้ […]
ที่มา: คุณหญิงบุญสิริ ชวลิตธำรง แปลจากบทกวีอังกฤษ เช้าที่แจ่มใสในป่าโปร่ง เจ้านกน้อยบนกิ่งไม้ มองคนผ่านทางอย่างสนใจ ชายผู้นั้นถือกล่องเล็ก ๆ อยู่ในมือ “อะไรหรือในมือท่าน” เจ้านกอารมณ์ดีร้องถาม “หนอน” เขาตอบตรงและสั้น “ขายราคาเท่าไหร่?” “ขนนกหนึ่งขน” นกน้อยดึงขนจากตัวหนึ่งอัน มันร่วงลงในมือเขา นกจิกหนอนจากกล่องไปตัวหนึ่ง กลืนลงคอรวดเร็ว แล้วบินขึ้นสู่ยอดไม้ ขันคูเป็นบทเพลงเสนาะว่า “จะทำงานให้เหนื่อยยากไปใย เมื่ออาหารหาง่ายปานนี้” วันเวลาผ่านไป ขนหนึ่งอัน กับหนอนวันละตัว ไม่ช้านาน นกเจ้าสำราญ ก็สิ้นไร้ปีกหาง หมดกลางตลอดตัว นกไร้ขน..เริ่มคิดจะทำงานก็สายเสียแล้ว บินก็ไม่ได้ รูปกายก็อัปลักษณ์เกินกว่าจะร้องเพลงให้ใครฟังได้อีก ทางลัดในชีวิตนั้นมีอยู่ แต่ทางสู่ความสำเร็จไม่มีวิธีลัด หนทางที่ใกล้ที่สุด คือ ทำงาน ทำงาน ทำงาน ทีละขั้น ทีละขั้น สู่ความสำเร็จ ถ้ามุ่งมั่นจะขึ้นขั้นสูงสุด ต้องรีบรุดตั้งต้นแต่ขั้นต่ำ ค่อยค่อยก้าวทีละขั้น จะพบความสำเร็จเสร็จสมใจ ขอบคุณบทความดีดีจาก ไทยเมทดอทคอม
เหมือนว่าข้อมูลใหม่จะไหลมาเทมาให้เราต้องทำความรู้จักกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จนหลายคนกำลังประสบปัญหาว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของชื่อเสียงเรียงนาม วันที่ หรือวิธีทำงาน เหล่านั้น จะจดจำลงในสมองได้หมดได้อย่างไร “สมอง” ที่อาจจะไม่ค่อยมีที่ว่างพอเพียงให้อัดข้อมูลใหม่ลงไปได้สักเท่าไรนัก โชคร้ายตรงที่เราไม่มี “เอ็กซ์เทอร์-นัลฮาร์ดไดรฟ์” หรือหน่วยจัดเก็บข้อมูลภายนอกอย่างที่คอมพิวเตอร์มี อย่างไรก็ตาม จากการศึกษาหลายชิ้นแสดงให้เห็นว่า คนเราสามารถจะกระตุ้นหรือปรับปรุงความทรงจำให้ดีขึ้นได้ วิธีช่วยจำ อย่างหนึ่งก็คือ ถ้าหากไม่อยากจะลืมสิ่งที่เรียนรู้ไปในวันนี้ ก็จงเข้านอนเสีย การได้นอนสักพัก ถ้าจะให้ดีอาจจะในราว 90 นาที จะเป็นการช่วยบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างวันขึ้นได้ ทีนี้เมื่อได้เข้านอนตอนกลางคืน สมองก็จะสร้างความทรงจำของเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้น แต่การใช้สมองอย่างหนักกับความทรงจำระยะยาว อาจทำให้ต้องผจญกับความทรงจำที่มีต่อเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ จากการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ล่าสุดหลายชิ้น พบว่าความทรงจำของแต่ละคนนั้น สามารถจะปรับปรุงหรือกระตุ้นให้ดีขึ้นได้ โดยอาศัยปัจจัยที่เกี่ยวข้องหลายอย่าง ได้แก่ การฟังดนตรี การปรับปรุงนิสัย และการคิดมองโลกอย่างเด็กๆ ก็มีส่วนช่วยได้ไม่น้อย ดูแล้วก็ไม่หมดหวังเสียทีเดียวที่เราจะมากระตุ้นความทรงจำให้ปิ๊งปั๊ง มีพลังขึ้นมาใหม่ ได้อีกหน แกง กระตุ้นความจำ เครื่องเทศสำคัญในแกงเหลืองอย่าง “ขมิ้น” สามารถลดความเสี่ยงการเกิดโรคทางประสาทและลดผลกระทบจากโรคเกี่ยวกับระบบเส้นประสาท อย่างอัลไซเมอร์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากนี้นักวิจัยยังยืนยันถึงประสิทธิภาพยอดเยี่ยมของเครื่องเทศในการต่อสู้กับปฏิกิริยาออกซิเดชั่น ศัตรูร้ายทำลายเซลล์สมองโดยเฉพาะในหน่วยความจำ เมื่อเราอายุมากขึ้น ปฏิกิริยาออกซิเดชั่นจะโจมตีเซลล์สมองมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากสมองเป็นอวัยวะที่เปราะบางและไวต่อการถูกทำลายจากปฏิกิริยาดังกล่าวมากกว่าส่วนอื่นๆ สมองจำต้องสร้างยีนที่ชื่อว่า Hemeoxygenase-1( […]
วันหนึ่งลูกสาวพร่ำบ่นถึงชีวิตอันแสนลำเค็ญให้พ่อฟังว่า เธอกำลังรู้สึกอับจนปัญญาที่จะจัดการกับชีวิตและปรารถนาที่จะยอมแพ้พ่าย ด้วยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้และการแข่งขัน ประหนึ่งว่าเมื่อสางปัญหาหนึ่งเสร็จสิ้น อีกปัญหาหนึ่งก็ก้าวเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นพ่อครัวจึงเดินนำเธอเข้าไปในครัว จัดแจงต้มน้ำในหม้อ 3 ใบด้วยไฟแรงจนน้ำเดือด เขาใส่แครอทในหม้อใบแรก วางไข่ลงในหม้อใบที่สอง และตักกาแฟลงไปในหม้อใบสุดท้าย แล้วปล่อยให้มันต้มไปเรื่อยๆ โดยไม่มีคำอธิบายเลย ฝ่ายลูกสาวเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและหมดความอดทน ทั้งยังสงสัยว่าพ่อกำลังทำอะไร 20 นาทีผ่านไป เขาก็ปิดเตาแก๊ส ตักแครอทขึ้นมาวางไว้ในชาม นำไข่วางไว้ในชามอีกใบหนึ่ง และตักกาแฟไว้ในชามสุดท้าย แล้วหันไปถามลูกว่า ลูกเห็นอะไรบ้าง แครอท ไข่ กาแฟ เธอตอบ เขาจึงขอร้องให้เธอสัมผัสแครอท เธอจึงรู้ว่ามันนิ่ม แล้วเขาก็ให้ลูกสาวตอกไข่ เมื่อเธอแกะเปลือกไข่ออก ก็พบว่าไข่นั้นได้ต้มจนสุกแล้ว ท้ายที่สุดเธอให้ลูกสาวลองจิบกาแฟดู เธอยิ้มและลิ้มรสอันหอมกรุ่นนั้น แล้วค่อยๆ ถามว่า นี่หมายความว่าอย่างไรเหรอคะคุณพ่อ พ่ออธิบายว่า เราได้กระทำต่อ 3 สิ่งนี้ภายใต้เงื่อนไขเดียวกัน นั่นคือ น้ำเดือด แต่ผลลัพธ์มันกลับแตกต่างกัน จากเดิมแครอทดูแข็งๆ และไม่โอนอ่อนผ่อนตาม พอผ่านการต้มมันกลับนิ่มและดูอ่อนปวกเปียก ไข่ซึ่งดูบอบบาง มีเพียงเปลือกบางๆ คอยห่อหุ้มของเหลวภายใน แต่น้ำเดือดทำให้ของเหลวนั้นกลับแข็งขึ้น ขณะที่กาแฟกลับมีลักษณะเฉพาะตัวตลอดกาล เมื่อมาเจอน้ำเดือด น้ำต่างหากที่แปรเปลี่ยนไป […]
ฉันได้เรียนรู้ว่า… ยากล่อมประสาทที่ดีที่สุด คือ สติสัมปชัญญะนั่นเอง ฉันได้เรียนรู้ว่า… การฟังเพลงเบาๆ ในยามที่เราเศร้าโศกนั้น ช่วยบรรเทาความทุกข์ในใจให้เบาบางลงไปได้อย่างมากมาย ฉันได้เรียนรู้ว่า… คุณหาเงินได้มากขึ้นได้ แต่ไม่สามารถหาเวลาเพิ่มได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… หากเราละเลยความผูกพันกับพ่อแม่แล้วไซร้ เราจะหวนให้คิดถึงท่านเจียนตาย ยามเมื่อท่านจากไป ฉันได้เรียนรู้ว่า… อย่ากอดรัดลูกให้แน่นเกินไป มันอาจจะกลายเป็นการทำร้ายลูกทางอ้อม ฉันได้เรียนรู้ว่า… ผู้หญิงทุกคนอยากได้รับดอกไม้กันทั้งนั้น โดยเฉพาะเวลาที่ไม่ใช่โอกาสพิเศษ ฉันได้เรียนรู้ว่า… การได้รักและถูกรักเป็นความรื่นรมย์อันยิ่งให่ที่สุดในโลก ฉันได้เรียนรู้ว่า… คุณอาจรักใครบางคน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ชอบเขามากมายก็ได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เจ็บปวดยิ่งไปกว่าความเกลียดชัง นั่นคือความเมินเฉย ฉันได้เรียนรู้ว่า… แม้ฉันจะต้องเจ็บปวด แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่อย่างเจ็บปวดเสมอไป ฉันได้เรียนรู้ว่า… ความเอื้ออาทรนั้นสำคักว่าความเพียบพร้อมบริบูรณ์เสียอีก ฉันได้เรียนรู้ว่า… การลืมสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้วนั้น สำคัญพอกับการจดจำสิ่งที่ดีงามเอาไว้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… การคาดเดานั้นมักจะเลิศหรูกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริงเสมอ ฉันได้เรียนรู้ว่า… ฉันไม่อาจคาดหวังผู้อื่นให้แก้ปัหาของฉันได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… เมื่อสิ่งเลวร้ายผ่านเข้ามา คุณจะปล่อยให้มันสร้างความขมขื่นใจให้คุณ หรือ ใช้มันเป็นพลัง ทำให้คุณเข้มแข็งขึ้นได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… ถึงเราจะเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้ แต่เราปล่อยให้มันผ่านไปได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า… หากต้องการคำตอบที่ดี ก็ควรถามคำถามที่ดีด้วย ฉันได้เรียนรู้ว่า… […]
ขณะที่คนสองคนกำลังคบหาสมาคมกันอยู่นั้น น้อยรายที่จะตัดสินใจอย่างเฉียบพลันเป็นแฟนกันทันที … มักจะมีท่าทีดูกันไปดูกันมาสักระยะหนึ่งจึงจะตัดสินใจ บางคู่ก็ดูกันนานหน่อย … บางคู่ก็ดูกันประเดี๋ยวประด๋าว เป็นเรื่องราวส่วนตัวของคู่นั้นๆ โดยเฉพาะ ไม่มีใครไปกำหนดกฎเกณฑ์ได้ เป็นสูตรสำเร็จตายตัวลงไปว่าจะต้องใช้เวลากี่วัน กี่เดือน กี่ปี อย่าว่าแต่กำหนดตายตัว แค่ประมาณการยังทำไม่ได้เลย มีหลายคู่ที่ดูกันไปดูกันมาเป็นเวลาหลายปี ก็ไม่มีท่าทีที่จะลงเอยเป็นแฟนกัน ขณะที่บางคู่ดูกันวันเดียวก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้วก็มี ของพรรค์นี้อยู่ที่จิตใจของแต่ละคนเท่านั้น เมื่อถึงวันที่จะตัดสินใจรับใครสักคนเป็นแฟนของเรานั้น ดูกันที่ตรงไหนเป็นปัจจัยหลัก มักเป็นคำถามที่ได้ยินบ่อยๆ โดยเฉพาะสุภาพสตรี มักจะดูแล้วดูอีก กว่าจะตัดสินใจเลือกใครเป็นแฟน เมื่อพิจารณาให้ลึกซึ้งจะเห็นถึงความจริงว่า ที่ ผู้หญิงใช้เป็นเกณฑ์ตัดสินใจในระดับต้นๆ หนีไม่พ้น “ความเสมอต้นเสมอปลาย” ลองสังเกตดูดีๆ เวลามีโอกาสไปงานเลี้ยงฉลองแต่งงาน งานไหนงานนั้น ถ้าพิธีกรถามเจ้าสาวว่าชอบเจ้าบ่าวตรงไหน คำตอบที่เราได้ยินบ่อยๆ คือ ชอบเจ้าบ่าวตรงที่มี ความเสมอต้นเสมอปลาย ทำไมเกณฑ์การตัดสินใจเรื่องความเสมอต้นเสมอปลายจึงเป็นปัจจัยต้นๆ ของผู้หญิงเกือบทุกคนที่จะตัดสินใจรับใครเป็นแฟน เพราะผู้หญิงกลัวการเปลี่ยนแปลง ภาพที่ผู้ชายปฏิบัติต่อผู้หญิงก่อนเป็นแฟนอย่างหนึ่ง แต่พอเป็นแฟนกันแล้วปฏิบัติอีกอย่างหนึ่ง เช่นเมื่อก่อนจะตัดสินใจเป็นแฟน เช้าถึงเย็นถึง แต่พอเป็นแฟนเช้าถึงบ้าง เย็นถึงบ้าง พร้อมข้ออ้างสารพัด ถ้าจะนานๆ […]
ต่อให้สไตล์ความชอบผู้หญิง ในมุมมองของผู้ชาย จะมีมากมายหลากรูปแบบ ประเภทที่บางรายอาจชอบสาวเปรี้ยว สาวห้าว สาวแกร่ง สาวน้อย คิกขุหวานแหวว สาวนุ่มนิ่มเรียบร้อย หรือสาวช่างฝันก็ตาม แต่หากถามว่า ผู้หญิงแบบไหนที่ ผู้ชายสามารถรักได้ไม่ยากนี่สิ คงต้องคิดหนัก ว่าแบบฉบับเวอร์ชั่นไหนถึงจะถูกใจทำให้ชาย หลงใหลได้ปลื้มจนเกิดอาการปิ๊งได้ คงต้องมีสูตรลับพิเศษที่จะช่วยเสริมแต่ง ให้กับสาวๆ ทุกสไตล์ แอบเก็บเอาไปไว้ใช้เป็นคุณสมบัติพิเศษทำเก๋ให้คุณ ผู้ชายได้ใฝ่ฝันถึง ไม่ว่าคุณจะเป็นสาวสไตล์ไหน เคล็ดลับเด็ดที่ทำให้ตัว เองกลายเป็นผู้หญิงทรงเสน่ห์จนเพศตรงข้ามเกิดอาการสะดุดรักได้ไม่ยาก มีดังนี้ค่ะ 1. เอาใจเก่ง เสน่ห์ของหญิงข้อนี้ แม้จะเป็นสิ่งที่คุณๆ ทั้งหลายรู้ดี แต่ก็ไม่ค่อยมีใครทำกันสักเท่าไหร่ เพราะมัวหยิ่งบ้าง ไม่กล้าบ้าง แบบนี้เห็นทีต่อให้เริดแค่ไหน ถ้าขาดนิสัยความเป็นสาวช่างเอาอกเอาใจ ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็ไม่มีใครชอบ หรอก เพราะสิ่งนี้คือสิ่งที่ผู้ชายทุกคนปรารถนา 2. อ่อนหวาน สาวห้าวอย่าเพิ่งร้องโวยเป็นอันขาด และโปรดทำใจรับรู้และ ยอมรับซะเถอะว่า บางครั้งหัวใจสาวห้าวอย่างคุณก็เคยมีช่วงเวลาของการ แสดงออกที่บ่งบอกถึงความอ่อนโยนได้เหมือนกัน ไม่ต้องถึงขนาดเปลี่ยนตัวเองให้เป็นสาวหวานฉ่ำ แค่มีความ อ่อนโยนอ่อนหวานติดตัวไว้บ้าง ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อยบางอารมณ์น่าจะพูดจาอ่อนโยนน่าฟังบ้าง ไม่ว่ากับเขาหรือคนอื่นๆ […]