“ก๊อกๆๆๆๆ” เสียงเคาะประตูที่ดังผ่านแผ่นไม้มาพร้อมๆกับเสียงที่ดูเหมือนกับเป็นคำสั่งว่า “ตื่นนอนได้แล้วจะได้ช่วยกันทำงาน” เด็กน้อยคนหนึ่งตื่นขึ้นมาท่าทางงัวเงียสลึมสลือ มือจับผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงมาพับและตอบรับเสียงปลุกนั้น “อืม…..ตื่นแล้ว ได้ยินแล้ว” “นี่วันหยุดนะเนี่ย” เด็กน้อยบ่นกับตัวเอง “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปถอนหญ้าที่ไร่นะ” พ่อสั่งขณะที่ใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาให้ลูกชาย เด็กน้อยพยักหน้าตอบ และลงมือทานอาหารมื้อแรกของวัน หลังจากทานอาหารเสร็จ เด็กน้อยเดินไปหยิบหมวกและเสื้อแขนยาวมาสวมเพื่อกันแดด แล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านกระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานโบราณสภาพเก่าโทรม บ่งบอกถึงอายุการใช้งานซึ่งมีพ่อเป็นผู้ขี่ ในระหว่างทางเด็กน้อยคุยกับพ่อตลอด เขาป้อนคำถามที่อยากรู้ ซึ่งบางครั้งดูเหมือนกับว่าผู้เป็นพ่อจะพยายามสอดแทรกให้แง่คิดตลอด โดยที่เด็กน้อยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่นานนักก็ถึงไร่ที่เขามีภาระกิจที่จะต้องทำ “ถอนหญ้า” ภาระกิจที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งหญ้าเปรียบเสมือน”ศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่ ” ” เดี๋ยวเจ้าถอนแปลงนี้นะ ” พ่อสั่งพร้อมกับชี้นิวไปที่แปลงผัก เด็กน้อยรับคำและลงมือถอนหญ้าออกจากแปลงผักทีละต้น ทีละต้น จนกระทั่งศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่หายไปจากแปลงผักจนหมดสิ้น ” ไปพักกินน้ำที่ใต้ต้นมะม่วงก่อน….ปะ “เด็กน้อยรับคำพ่อแล้วเดินไปพัก “กลับมาเร็วๆ นะ ยังมีอีกแปลงหนึ่ง ” เสียงพ่อสั่งตามหลังเด็กน้อย หลังจากได้พักกินน้ำพ่อได้ส่งจอบให้เด็กน้อยพร้อมกับพูดว่า” เอ้า…เอาไปถากหญ้า ” เด็กน้อยรับจอบและตรงไปยังแปลงผักเพื่อทำภาระกิจต่อ ดูเหมือนกับว่าเด็กน้อยจะพึงพอใจกับการใช้จอบถากหญ้ามากกว่าการใช้มือถอน เหตุผลก็คือมันทำให้เขาสามารถทำงานได้รวดเร็ว ซึ่งไม่นานนักเขาก็จัดการกับศัตรูตัวฉกาจของชาวไร่อย่างราบคาบ หลังจากที่ภาระกิจเสร็จสิ้นลงพ่อลูกก็พากันกลับบ้านระหว่างทางเด็กน้อยถาม ” ทำไมไม่ให้ผมใช้จอบตั้งแต่แรกล่ะ ทั้งๆที่ทำงานได้เร็วกว่า” พ่อไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม เก็บซ่อนคำตอบไว้เพียงผู้เดียวผ่านไป […]