ที่มา: คุณหญิงบุญสิริ ชวลิตธำรง แปลจากบทกวีอังกฤษ
เช้าที่แจ่มใสในป่าโปร่ง เจ้านกน้อยบนกิ่งไม้
มองคนผ่านทางอย่างสนใจ ชายผู้นั้นถือกล่องเล็ก ๆ อยู่ในมือ
“อะไรหรือในมือท่าน” เจ้านกอารมณ์ดีร้องถาม
“หนอน” เขาตอบตรงและสั้น
“ขายราคาเท่าไหร่?”
“ขนนกหนึ่งขน”
นกน้อยดึงขนจากตัวหนึ่งอัน มันร่วงลงในมือเขา
นกจิกหนอนจากกล่องไปตัวหนึ่ง กลืนลงคอรวดเร็ว
แล้วบินขึ้นสู่ยอดไม้ ขันคูเป็นบทเพลงเสนาะว่า
“จะทำงานให้เหนื่อยยากไปใย เมื่ออาหารหาง่ายปานนี้”
วันเวลาผ่านไป ขนหนึ่งอัน กับหนอนวันละตัว
ไม่ช้านาน นกเจ้าสำราญ ก็สิ้นไร้ปีกหาง หมดกลางตลอดตัว
นกไร้ขน..เริ่มคิดจะทำงานก็สายเสียแล้ว
บินก็ไม่ได้ รูปกายก็อัปลักษณ์เกินกว่าจะร้องเพลงให้ใครฟังได้อีก
ทางลัดในชีวิตนั้นมีอยู่ แต่ทางสู่ความสำเร็จไม่มีวิธีลัด
หนทางที่ใกล้ที่สุด คือ ทำงาน ทำงาน ทำงาน
ทีละขั้น ทีละขั้น สู่ความสำเร็จ
ถ้ามุ่งมั่นจะขึ้นขั้นสูงสุด ต้องรีบรุดตั้งต้นแต่ขั้นต่ำ
ค่อยค่อยก้าวทีละขั้น จะพบความสำเร็จเสร็จสมใจ
ขอบคุณบทความดีดีจาก ไทยเมทดอทคอม