มีชาย-หญิง คู่หนึ่งแต่งงานอยู่ด้วยกันกระทั่งถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรกันเลยเชียวหล่ะ
ฝ่ายหญิงมีกล่องเก็บของอยู่ใบหนึ่งวางในตู้เสื้อผ้าและกำชับแกมขอร้องสามีว่า
อย่าได้เปิดดูหรือถามใดใดทั้งสิ้น
ฝ่ายสามีก็ช่างน่ารักเสียเหลือเกินไม่เคยปริปากถามเรื่องกล่องใบนั้นอีกเลย
วันเวลาผ่านไปหลายสิบปีอยู่มาวันหนึ่งฝ่ายหญิงป่วยมากหมอลงความเห็นว่า
เธอคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นานเธอจึงวานให้สามี ช่วยไปหยิบกล่องใบนั้นจากตู้เสื้อผ้า
หลังจากที่ฝ่ายชายกลับมาพร้อมยื่นกล่องให้เธอเธอเปิดฝากล่องขึ้นมา
พบว่ามีตุ๊กตาถักไหมพรมกับเงินอีกจำนวนหนึ่ง (ประมาณ 95,000 เหรียญ)บรรจุอยู่ข้างใน
ฝ่ายหญิงเริ่มเอ่ย”ในวันแต่งงานของเราคุณย่าของฉันได้ให้บทเรียนสอนใจว่า ครอบครัวสมรสเป็น
เรื่องละเอียดอ่อนหนักนิดเบาหน่อยต้องให้อภัยและอดทน ให้เกียรติซึ่งกันและกันไว้เนื้อเชื่อใจ
มีความรักให้แก่กัน และที่สำคัญคือมีความเข้าในกัน
คุณย่าได้แนะเคล็ดลับให้ว่า เมื่อใดที่ความรู้สึกไม่พอใจหรือโกรธมากๆ ขึ้นมา
ให้ถักตุ๊กตาไหมพรมเก็บไว้ 1 ตัวเสมอ”
ฝ่ายสามีเหลือบมองเข้าไปในกล่องมีตุ๊กตาไหมพรม 2 ตัววาง อยู่
เขาเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อลบหยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ
เขารู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของภรรยาที่มีต่อเขาเป็นยิ่งนัก ชีวิตสมรสที่ยาวนานกว่า 50 ปี มีตุ๊กตา
เพียง 2 ตัว เท่านั้น แทนจำนวนครั้งที่ภรรยาได้โกรธเคืองเขา ทั้งๆ ที่เขาได้หักหาญน้ำใจเธอ
จนนับครั้งไม่ได้ หลังปาดคราบน้ำตาแล้วเขาหันกลับมา
ฝ่ายภรรยาพูดต่อ “เธอคงแปลกใจกับเงินก้อนนี้สินะ”
ฝ่ายหญิงหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดต่อว่า
“มันเป็นเงินที่ได้จากการทยอยขายตุ๊กตาไปทีละตัวๆ ค่ะ “