มีชาย-หญิง คู่หนึ่งแต่งงานอยู่ด้วยกันกระทั่งถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรกันเลยเชียวหล่ะ ฝ่ายหญิงมีกล่องเก็บของอยู่ใบหนึ่งวางในตู้เสื้อผ้าและกำชับแกมขอร้องสามีว่า อย่าได้เปิดดูหรือถามใดใดทั้งสิ้น ฝ่ายสามีก็ช่างน่ารักเสียเหลือเกินไม่เคยปริปากถามเรื่องกล่องใบนั้นอีกเลย วันเวลาผ่านไปหลายสิบปีอยู่มาวันหนึ่งฝ่ายหญิงป่วยมากหมอลงความเห็นว่า เธอคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นานเธอจึงวานให้สามี ช่วยไปหยิบกล่องใบนั้นจากตู้เสื้อผ้า หลังจากที่ฝ่ายชายกลับมาพร้อมยื่นกล่องให้เธอเธอเปิดฝากล่องขึ้นมา พบว่ามีตุ๊กตาถักไหมพรมกับเงินอีกจำนวนหนึ่ง (ประมาณ 95,000 เหรียญ)บรรจุอยู่ข้างใน ฝ่ายหญิงเริ่มเอ่ย”ในวันแต่งงานของเราคุณย่าของฉันได้ให้บทเรียนสอนใจว่า ครอบครัวสมรสเป็น เรื่องละเอียดอ่อนหนักนิดเบาหน่อยต้องให้อภัยและอดทน ให้เกียรติซึ่งกันและกันไว้เนื้อเชื่อใจ มีความรักให้แก่กัน และที่สำคัญคือมีความเข้าในกัน คุณย่าได้แนะเคล็ดลับให้ว่า เมื่อใดที่ความรู้สึกไม่พอใจหรือโกรธมากๆ ขึ้นมา ให้ถักตุ๊กตาไหมพรมเก็บไว้ 1 ตัวเสมอ” ฝ่ายสามีเหลือบมองเข้าไปในกล่องมีตุ๊กตาไหมพรม 2 ตัววาง อยู่ เขาเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อลบหยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ เขารู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของภรรยาที่มีต่อเขาเป็นยิ่งนัก ชีวิตสมรสที่ยาวนานกว่า 50 ปี มีตุ๊กตา เพียง 2 ตัว เท่านั้น แทนจำนวนครั้งที่ภรรยาได้โกรธเคืองเขา ทั้งๆ ที่เขาได้หักหาญน้ำใจเธอ จนนับครั้งไม่ได้ หลังปาดคราบน้ำตาแล้วเขาหันกลับมา ฝ่ายภรรยาพูดต่อ “เธอคงแปลกใจกับเงินก้อนนี้สินะ” ฝ่ายหญิงหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดต่อว่า “มันเป็นเงินที่ได้จากการทยอยขายตุ๊กตาไปทีละตัวๆ ค่ะ “