ฉันอาจไม่ใช่ใครที่เธอใช้ทั้งหัวใจค้นหา ฉันอาจไม่ใช่ดวงดาวบนฟ้าที่เธอแหงนมองดูได้ ฉันเป็นเพียงแสงเล็ก ๆ จากก้านไม้ขีดไฟ แต่จะหลอมเป็นแสงสว่างสุดท้ายให้เพียงเธอ ฉันอาจไม่ได้เป็นดอกกุหลาบต้องตาใครต่อใคร ฉันเป็นเพียงดอกไม้ที่พลิ้วไหวให้เธอยิ้มได้เสมอ ดอกไม้ไม่มีชื่อในโลกที่ไม่มีใครได้พบเจอ แต่จะเป็นดอกไม้เดียวที่บานในใจเธอตลอดไปฉันอาจไม่ใช่สายฝนโปรย ฉันเป็นเพียงหยดน้ำที่โบกโบยความอ่อนล้าให้เธอได้ หากแม้เป็นหยดน้ำตา จะหลั่งรินมาให้เธอสบายใจ รอเวลาเหือดแห้งไป ให้เธอพบวันคืนที่สดใสแสนดี ฉันอาจไม่ใช่สายลม แต่ฉันเป็นอณูความห่วงใย ที่เพาะบ่ม ทุกลมหายใจนับจากนี้ ในหัวใจที่ว่างเปล่า…เธออาจไม่มีฉันแล้วก็ตามที แต่ขอให้รับรู้เถอะคนดี…ทุกความรู้สึกที่ฉันมีจะไม่เปลี่ยนไป ฉันเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ บนโลกนี้ ไม่ขอเป็นอะไรที่มากมี และยิ่งใหญ่ แม้เธอเห็นฉันเป็นเพียงภาพฝันไร้ตัวตนบนความห่างไกล ก็ลืมเถอะเธอ…ลืมฉันให้หมดใจ …ฉันไม่เคยเสียใจที่รักเธอ… ขอบคุณที่มา :jibjoice.com
เธอมีความงามมากกว่านั้น มากกว่าคำร้อยพันที่บอกได้ เพราะความงามของเธออยู่นี่ไง อยู่ที่หัวใจที่รักจริงเห็นสายฝนร่วงหล่นลงพื้นหญ้า หยดน้ำตาก็ไหลหล่นลงบนพื้น คิดถึงเธอเช้าเย็นไม่เว้นคืน ยากจะฝืนยามเห็นฝนหล่นโปรยปราย เรามีคลื่นหัวใจจูนตรงกัน มีเสียงเธอกับฉันอยู่เสมอ กระซิบบอกว่ารักให้กับเธอ แม้ไม่ได้พบเจอกันจริงๆ ผิดไหมที่ใจรักมานานแล้ว และแน่แน่วมั่นคงอยู่เสมอ ผิดไหมที่ในใจมีแต่เธอ และยังรักยังเพ้ออยู่ทุกวัน ฉันส่งความคิดถึงมาหา เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน หากเธอรับความคิดถึงเมื่อไร รีบส่งกลับมาได้ไหมในทันที ยามแรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน ไม่ต้องเติมน้ำตาลก็ไม่ขม แต่ยามนี้เธอเปลี่ยนไปไร้อารมณ์ เหลือแต่ความขื่นขมยามเลิกรา เธอจะรักฉันถึงเมื่อไหร่ คิดแล้วหัวใจก็ปั่นป่วน ห่วงว่าซักวันเธอเรรวน กลัวเธอจะไม่หวนกลับคืนมา ความรักที่ไร้เธอวันนี้ เหลือแต่ความรู้สึกดีเคยมีให้ มีอดีตอันหอมหวานในหัวใจ ฉันก็ยังดีใจ…เคยรักเธอ นั่งมองฟ้านับดาวที่พราวฟ้า ส่องประกายแสงจ้าดูสดใส ค่ำคืนนี้เธอนับดาวอยู่ที่ใด ดาวจะบอกเธอได้ไหม…ว่าใครคอย จะยอมรับมาไหมว่ารักฉัน เรารักกันมานานแล้วรู้ไหม เห็นเธอทำเปิ่นๆ ทำเมินไป อย่าหลอกกันเลยว่าไม่รักกันจริง แสงจันทร์ยามฟ้าครึ้มฝน มืดดับลับตาจนเริ่มใจหาย หากจันทร์ลับจากฟ้าไปเมื่อใด เหมือนใจฉันยิ่งห่วงใยคิดถึงเธอ มาร้องไห้วันนี้ไม่มีผล เธอทำร้ายใครหนึ่งคนอย่างโหดร้าย มาวันนี้เธอจะย้อนมันกลับไป ฉันคงไม่อาจตายได้อีกที คลื่นทะเลถาโถมเข้าหาฝั่ง เหมือนใจฉันที่ยังคอยโหยหา หวังซักวันจะได้เห็นเธอกลับมา แรงคิดถึงส่งไปหาทุกๆ วัน […]
แมวไม่ว่าจะสีอะไรไม่สำคัญ ขอให้จับหนูได้เป็นพอ จากหนังสือ ฉลาดคิดอย่างผู้นำโลก
ความลับ…ได้ยินว่ามักเป็นสีดำ ความรัก…จำได้ว่าเป็นสีชมพู ความลับ…ต้องกระซิบข้างข้างหู ความรัก…อาจรับรู้ได้ด้วยหัวใจ ความลับ…ต้องมีการวางแผน ความรัก…จะกี่หมื่นแสนก็ยังยิ่งใหญ่ ความลับ…ถ้าบอกจะไม่ลับอีกต่อไป ความรัก…ได้ฟังเมื่อไหร่ก็ยังคงงดงาม ความลับ…ฟังแล้วอาจสงสัย ความรัก…มักไม่ต้องมีคำถาม ความลับ…ต้องเก็บให้ดีคือคำนิยาม ความรัก…อาจไม่ต้องให้คำจำกัดความมาปะปน ความลับ…จะไม่บอกให้ใครรู้ ความรัก…อยากให้ได้ฟังอยู่…ก็สุขล้น ความลับ…เข้าไปมากจะวกวน ความรัก…แค่อยู่ในใจใครสักคน…ก็เพียงพอ. ขอบคุณบทกลอนดีดีจาก ไทยเมทดอทคอม
ไม่มีใครเกิดมาเพื่อใคร… คนทุกคนเกิดมาเพื่อเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง ทำความรู้จักกับตัวเอง และรักตัวเองให้ดีที่สุด ถ้ามีใครสักคนเคยบอกรักเราและวัน หนึ่ง..เขาจากไป… จงอย่าตั้งคำถามวกวนกับตัวเองว่าเป็นเพราะอะไร แต่ให้คำตอบกับตัวเองอย่างง่ายๆว่า เพราะมันเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติที่สุดท้าย แล้วทุกคนจะเหลือแต่ตัวเอง ไว้พูดคุยกับตัวเอง และโอบกอดตัวเองไว้ ในวัน ที่เคว้งคว้างว่างเปล่า และค้นพบว่า เราอาจเป็นมนุษย์คนสุดท้ายบนผืนโลก… วิธีเดียวที่จะทำให้เราไม่หนาวตายเพราะความเหงา นั่นก็ คือ .. การกอบเก็บความทรงจำของวันเก่าก่อนมาสุมไฟ นึกถึงรอยยิ้มที่บางคน เคย “มีให้”…. นึกถึงคำที่คนบางคนเคยบอก “รัก”… และ .. นึกถึงอ้อมกอดที่บาง คนเคย “โอบรัด”… ความอบอุ่นเหล่านั้นจะให้ให้เรารอดตาย… แม้สุด ท้าย … ภาพทุกภาพจะมอดไหม้ไปกับกองไฟกองนั้นก็ตาม อย่าหยุดที่จะหยิบยื่นความรัก ถึงแม้คุณจะไม่ได้รับมันตอบ จงยิ้มสู้และมีความอดทน…