ผมเป็นคนหนึ่งล่ะที่เล่นเทนนิสโดยการปักหลักอยู่ที่เส้นฐานหลังสุดของสนามเสมอ และหวดลูกสุดแรงเกิด แต่มันกลับเป็นวิธีที่ทำให้ผมแพ้ทุกทีซิน่า วันหนึ่งน้องชายผมจึงได้เสนอให้ผมลองยืนเล่นในตำแหน่งใกล้ตาข่ายมากขึ้น และออกแรงท่าทางแข็งขันกว่าที่เคย… แน่นอนล่ะ ผมปฏิเสธ เพราะว่าผมเล่นใกล้ตาข่ายไม่เก่งเลย “โธ่ พี่ก็” น้องผมพูด “ไม่มีอะไรเสียแล้วน่า รู้ไหม…สิ่งที่สำคัญที่สุดในเกมกีฬาก็คือเลิกเล่นเกมที่มีแต่แพ้ซะ ถึงพี่จะไม่เก่งการตีใกล้ตาข่าย…แต่การตีไกลตาข่ายของพี่ก็แพ้ไม่เป็นท่าทุกที พี่จะเล่นแบบเดิมซ้ำๆ อยู่ทำไม่เล่า” ช่างเป็นคำแนะนำที่เต็มไปด้วยเหตุผลเสียนี่กระไร ผมจึงได้ลองเปลี่ยนวิธีการเล่นใหม่ น่าแปลกที่ฝีมือผมพัฒนาขึ้น เกมระหว่างผมกับน้องก็ตื่นเต้นและสนุกสนานขึ้นกว่าเดิมอีกอักโข เมื่อผมมองย้อนกลับไปในหน้าที่การงานของตัวเอง ผมเพิ่งได้คิดว่า “การรู้จักเลิกเล่นเกมที่มีแต่แพ้” ไม่ได้ไว้ใช้แค่ในเกมกีฬาแล้วล่ะ หากในชีวิตประจำวันก็สำคัญไม่น้อย หลายครั้งที่คนไข้พากันมาหาผมเพราะเกิดจากปัญหาที่พวกเค้าทำตัวเองทั้งนั้น เช่น รู้สึกหัวใจผิดปกติ จากการกินอาหารแบบใดแบบหนึ่ง เมื่อรู้ตัวแล้วว่าการกินแบบนั้นทำให้รู้สึกไม่สบาย แต่ก็ยังคงกินต่อไป จากการวินิจฉัยของผม ผมขอเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่า “เป็นเกมที่มีแต่แพ้” พวกเราทุกคนต่างก็กำลังเล่นเกมที่มีแต่แพ้นี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นจากการกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ… การอดนอน… การทำงานติดต่อกันเป็นเวลานานโดยไม่พัก…หรือการออกกำลังที่ไม่เพียงพอ ….การไม่รู้จักบริหารเวลา…ก็เป็นเกมส์ชนิดหนึ่ง ที่เห็นๆ อยู่ว่ามีแต่แพ้ เช่น การผลัดวันประกันพรุ่ง แล้วต้องมาเร่งๆ งาน เพื่อให้ทันการประชุมที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่นาที หรือในทางกลับกัน การทำงานมากเกินไปจนเวลาในแต่ละวันไม่เคยพอเพียง ก็เป็นการทำงานที่ก่อให้เกิดความเครียดทั้งนั้น น่าแปลกที่ผู้คนต่างก็แบกรับเอาพฤติกรรมแบบนี้ไว้กับตัวทั้งนั้น ผมขอแบ่งประเภทผู้คนที่กำลังเป็นผู้แพ้เป็น : … – พวกสมบูรณ์แบบ […]