คำพ่อสอน… “… การทำให้คนอื่นรัก ยากกว่าการทำให้เกลียดมากนัก กว่าจะเป็นที่รักของใครได้ต้องใช้เวลานาน ความรักมันต้องอาศัยการซึมลึก ไม่เหมือนความเกลียดที่ทำง่ายแต่ซึมนาน เราดีใจที่รู้ว่ามีคนรักเรามากมายรอบๆตัว มันเป็นภูมิต้านทานความท้อแท้ที่ดีสำหรับเรา เป็นเกราะคุ้มภัยให้เราอุ่นใจเสมอ ลองดูสิ.. ทำให้คนรอบข้างมีความสุขเวลาที่มีเรา ถ้าเธอทำได้เขายิ้มได้..ทำให้เขาคิดถึง.. ทำให้เขาผูกพัน..เธอก็จะรู้ว่า.. นี่คือกำลังใจที่ดีที่สุด ที่ทำให้ชีวิตเรามีความหมาย ทำให้เรารักตัวเอง และทำให้เรารู้ว่า.. ลมหายใจของเรายังมีความหมายสำหรับใคร …อีกหลายคน… ” แม่สอนว่า… ” … เราควรให้คนอื่น มากกว่าการที่คอยให้แต่คนอื่นหยิบยื่นให้เรา ลองคิดดูสิ.. ถ้าเธอได้รับของขวัญจากใครสักคน ที่เธอจะรู้จัก หรือไม่รู้จัก บางทีอาจเป็นแค่สิ่งของที่ไม่มีค่าอะไรเลย แต่ความรู้สึกที่ได้รับ มันตรงกันข้ามกับราคา หรือสิ่งของที่คนอื่นหยิบยื่นให้เรามากกว่าเป็นสิบเท่า ความรู้สึกนั้นนะ ไม่ใช่แค่ดีใจที่ได้รับของขวัญนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่คิดว่า เขาจำมันได้หรือ เขาคิดถึงเราด้วยหรือ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกันนะ ถ้าเธอเป็นผู้รับ แล้วเธอเป็นผู้รู้สึกดี ขอให้เธอรู้ไว้ว่า คนที่เป็นผู้รับจากเธอ เขาก็รู้สึกดีไม่แพ้กับเธอหรอกนะ แล้วเธอจะรู้ว่าการทำให้คนอื่นมีความสุขได้ ตัวเธอเองนั่นแหล่ะที่จะมีความสุขยิ่งกว่า… ” ขอบคุณบทความดีดีจาก ไทยเมทดอทคอม